Bon Voyage...

Με επιασε και εμενα το πνευμα των ημερων (ειναι κολλητικο φαινεται, οπως την γουρουνο-γριππη). Για αυτο και ειπα να γραψω ενα εποχιακο μπλογκακι.

Ηρθε λοιπον παλι εκεινη η ευλογημενη εποχη του χρονου. Η ωρα να αποδημησω προσωρινα απο αυτη την κρυωκολη χωρα πισω στο Κυπρισταν. Η ιδια πληκτικη ρουτινα που επαναλαμβανω 3 φορες τον χρονο. Δεν βαριεσαι. Παλια μου αρεσαν τα ταξιδια. Οταν πηγαινα σε τοπους που δεν ειχα ξαναπαει. Τωρα τελευταια η ολη υποθεση μου προκαλει πληξη και βαρεμαρα. Τα ιδια και τα ιδια. Αυτο μεταφραζεται σε 4 ωρες στο λεωφορειο, 6 ωρες αναμονη στο αεροδρομιο και 5 ωρες πτηση. Ενδιαμεσα εχουμε τις ατελειωτες ουρες, το προβλεπομενο χουφτωμα απο τους σεκιουριτες της κακιας ωρας και την απεριγραπτη βαρεμαρα και ηλιθιοτητα της ολης διαδικασιας. Καθομαι και μετρω προβατα να περνα η ωρα ως την επιβιβαση.

Δεν το πολυσυνηθιζω αλλα σαν καθομαι στην πυλη και περιμενω την σειρα μου να με μπηξουν στο σαρδελοκουτι μια γρηγορη προσευχουλα την λεω. Οχι για ασφαλες ταξιδι και τετοια. Εμενα ειναι αλλου περιεχομενου η ταπεινη δεησης μου. Παει καπως ετσι: Σε παρακαλω θεουλη μου, στειλε καμια μικροκαμωμενη κοπελα να κατσει στην θεση διπλα μου. Οχι παλι εναν τετραπαχο που να μην θυμαται την τελευταια φορα που εκανε μπανιο. Οχι οτι εγω υστερω στα κιλα αλλα δοξασοι στην καρεκλα του αεροπλανου χωραω. Στο πηγαινε τουλαχιστον... στο ελα παιζεται.

Αλλα επειδη ο νομος του Murphy καλα κρατει συνηθως εισπραττω το αμφοτερο. Αυτη ειναι η ανταμοιβη μου που ενισχυω τον εθνικο αερομεταφορεα.

(Σημ. Τωρα που το ξανασκεφτομαι φετος θα προσθεσω και καμια παραγραφο για την γουρουνο-γριππη.)

Αλλα να σας πω... καλα να παθω. Την περασμενη φορα που εισακουστηκαν οι προσευχουλες αυτου του απολωλος προβατου και καθισε διπλα μου μια λιγνη και μελαχρινη τι πηγα και εκανα ο μ*******. Εβγαλα το λαπτοπ (στο οποιο ειχα φορτωσει κατι επεισοδιακια του LOST) και αρχισα ενα μινι μαραθωνιο. (Σημ. Για οσους δεν παρακολουθουν την εν λογω σειρα το κεντρικο θεμα του σεναριου ειναι η πτωση ενος αεροπλανου σε ενα τροπικο νησι στον νοτιο ειρηνικο κτλ.) Ψυχοπλακωμα πρεπει να εκανα στη φουκαριαρα διπλα αφου οταν αντιληφθηκε τα τεκτενομενα ασπρισε.

Κατι τετοια καμνω και προκαλω το μενος της μοιρας... Οποταν την επομενη φορα ανταμειβομαι με τον προαναφερθες χεροτερο μου εφιαλτη. Ωχ... παλι εκερτισεν το λαχειον μας (λαλω που μεσα μου) και προετοιμαζομαι ψυχολογικα για το αναποφευκτον τσιλλιμαν.

Για να μην τα πολυλογω, το κερασακι της ολης εμπειριας ηταν το εξης. Γυριζει σε καποια φαση και τι μου λεει ο κυριος: "ο αγκωνας σου ειναι στα πλευρα μου" Εγω τι να πω; Δηλαδη ελεος, ακουσαμεν το και τουτον! Εκομπλαρα που λετε, προς στιγμης, αλλα ανεκαμψα γρηγορα. "Εεεε οχι κυριε μου... ΕΝ ΤΟ ΛΙΠΟΣ ΣΟΥ ΚΟΥΜΠΑ ΠΑΣ ΤΟΝ ΑΓΚΩΝΑ ΜΟΥ! Εν φταιω ουτε εγω, ουτε το αεροπλανον, που εν χωρει η "απολλωνια" κορμαρα σου μες σε μιαν καρεκλα και θελεις και την μισην την δικην μου να βολευτεις."

Προσωρινη ανακωχη, αλλα η τραγωδια δεν τελειωσε εκει. Υστερα μονο που τον ειδα με τι μανια καταβροχθιζε το αγευστο φαγητο του αεροπλανου φρικαρα. Ελεος σιορ, εν να φαεις και τον δισκον! Τουτον για να το λεω εγω ο λιξης (που μολις κατεβω του αεροπλανου διω μες το πλησιεστερο σουβλιτζιδικο) φανταζεστε τι σκηνη εκτυλισσοταν διπλα μου. (Σημ. Εν κατι τετοιες στιγμες που σκεφτομαι να καμνω λιην γυμναστικη, να μεν καταντισω ποτε ετσι, αλλα υστερα περνα μου.)

Οπως καταλαβαινετε ειναι γεγονος ο,τι δεν συμπαθω πολυ τα αεροπλανα. Αλλα εν πειραζει... το αισθημα ειναι αμοιβαιο!